Foto da conferencia de Adolfo de Abel

A trama urbana medieval da cidade de Lugo permaneceu sen grandes alteracións ata a segunda metade do século XIX. Hai un ensanche interior, dentro do recinto amurallado, que se inicia a partir da desamotización de 1835, coa exclaustración dos conventos.
O trazado urbano actual non ten nada que ver co romano, pero se ten a súa orixe no trazado medieval organizado en dous grandes núcleos: o Burgo Vello, arredor da igrexa de Santa María ou catedral, e o Burgo Novo, co Castelo, separados por un espazo agrícola de grandes dimensións coñecido como as Cortiñas de San Román, actual Praza Maior (Praza Real, de Isabel II, da Constitución, da República e de España), que foi o foro da cidade da época medieval e moderna, xa que nela celebrábase a feira e os mercados, administrábase xustiza e construíronse en 1571 as Casas de Consistorio.
É nestes dous núcleos onde se conservan algúns topónimos, aínda que a maioría perdéronse. Estes nomes indícannos a función que tiña cada rúa, cada espazo e cada barrio.
A partir do segundo terzo do século XIX, a desamortización e a chegada do ferrocarril, dá lugar á apertura de novas rúas, algunhas das cales cambiaron de nome en varias ocasións.
A derriba en 1841, sen autorización de Goberno, do das Agustinas Recoletas, vai permitir facer unha alameda e ensanchar as rúas polos lados Oeste e Sur.
Na cortiña chamada desde época medieval da Lagoa, do convento de Santa María A Nova, abrirase en 1836 a chamada calle Nueva, despois Joaquín Cayuela e máis tarde da Raíña (Isabel II), da Liberdade e de novo da Raíña. En 1872 decídese o ensanche do Carril das Campás, ao que se dá o nome de rúa do Progreso, con motivo da construción do ferrocarril e a inmediata chegada oficial de primeiro tren o 5 de outubro de 1875. Tamén se abre a rúa da Estación, coa súa porta na muralla, logo de Emilio Castelar, Generalísimo Franco e actualmente Teatro.
A da Raíña e a do Progreso, que tamén se chamou de Manuel Becerra e de José Antonio Primo de Rivera, uníronse con outra á que se lle deu o nome de Bilbao, conmemorando a entrada das tropas fieis a Isabel II na devandita cidade durante a primeira Guerra Carlista, actual Xoán Montes.
As cortiñas dos conventos de Santo Domingo e San Francisco van permitir utilizar o espazo entre os dous para construír a primeira praza de abastos en 1841 e abrir unha rúa que chamarán do Teatro, por ser alí onde se construíu. Foi en 1901 cando se fai o ensanche e a unión da Rúa do Sol (actual San Froilán) coa Praza de Santo Domingo, e a Rúa Nova con esta nova rúa e a Praza de Ferrol regularizando o carril da Ramella (actual Bolaño Rivadeneira) en 1904. Coa apertura en 1921 da porta do Bispo Odoario, posibilítase o enlace deste tramo a través da Rúa de Montevideo. A Praza de Santo Domingo tamén se regulariza coa derriba da capela do Rosario.

Máis de cen persoas asistiron o sábado día 10 de febreiro á visita da catedral de Lugo, que serviu como colofón ao Obradoiro “Coñecer o Románico”. Divididas en dous grupos, foron guiadas polos historiadores Xaime Delgado e Adofo de Abel, e polo arquitecto Alberte González. LugoPatrimonio agradece a colaboración de todas as persoas participantes.

Podedes ver as fotos da visita no caderno de viaxes.

Realizouse a viaxe a Portomarín, onde os viaxeiros visitaron a igrexa de San Nicolao e outros monumentos e paisaxes da vila co profesor Xaime Delgado e co arquitecto Alberte González. Despois do xantar sairon para ver o complexo de San Facundo co arquitecto Alberte González.
A xornada rematou co concerto do grupo de Cámara Moriatov na igrexa de san Nicolao.

Restos do retablo da igrexa de San Nicolao que apareceron no pazo de Berbetouros (bispado) e están agora nun pendello do concello de Portomarín a mercede de calquera ladrón. LugoPatrimonio intenta agora que ben o Bispado ou a Consellaría de Cultura os saque de alí e os garde nun lugar acaído, mentres non se catalogan e rehabilitan para regresar á vila que antes do encoro de Belesar os desfrutou.

Nun galpón de Portomarín, estrañados, vimos os restos esnaquizados do que foi o retablo do altar maior da igrexa de San Nicolao, en Portomarín. Seica viñan do pazo de Berbetouros, do bispado, e alí estaban desde que se sacaran da igrexa, cando houbo que subila ao novo poboado debido á construción do encoro de Belesar. Aínda ollando os restos abandonados non o dabamos crido. Pauliña, pois, para o Bispado que, segundo se ve, perdeu a sensibilidade sobre o propio patrimonio, e unha miga tamén para o concello e a Consellaría de Cultura por non reaxir a tempo. Uns polos outros e o problema non se resolve. Que imediatamente se poñan estes restos a resgardo de ladróns e destrutores da nosa arte. Que o faga quen xexa, pero que non pase de hoxe, de mañá. E unha vez gardados, catalogados e rehabilitados, se volvan aos viciños e patrimonio desta fermosa vila de Portomarín.

Portomarín, 27 de xaneiro do 2007

O arquitecto Alberte González, de xeito didáctico e valéndose de fotos dixitalizadas, explicou ao numeroso público os elementos que constitúen e que lle dan forma á arquitectura e estrutura dos edificios románicos, así como a súa evolución entre os sécalos X e XIII, destacando as formas xenuínas creadas na Galiza.

20 de xaneiro.
Os viaxeiros e viaxeiras de LugoPatrimonio, que pasaban de 130, desprazáronse en tres autobuses o día 20 de xaneiro aos lugares que previamente foran elixidos polos conferenciantes do Obradoiro “Coñecer o Románico”. Así, no decurso do día, visitaron as igrexas das Bernardas e Eiré, en Pantón, e despois dun espléndido e saboroso xantar no que aprezaron a gastronomía da zona do Saviñao, gozaron coas pinturas da igrexa de Seteventos e mais a impactante arquitectura e iconografía de Santo Estevo de Ribas de Miño. A viaxe foi, ademais, enriquecida coas lendas e interpretacións populares nacidas arredor dos monumentos visitados.

(Lugo, 1961). Arquitecto pola Escola Técnica Superior de Arquitectura da Coruña na especialidade de Urbanismo. A súa obra escrita vai desde varias colaboracións xornalistas sobre urbanismo e arquitectura ao “Dicionario Visual da Construción” do que foi coordenador e autor xunto con Antón Gómez Méixome. Desde 1990 tén traballado, a través de numerosas obras de restauración en colaboración con Jorge Salvador Fernández, no inmenso patrimonio edificado galego, especialmente o lucense. Como premios que marcan esta traxectoria está o concedido polo Colexio de Arquitectos na categoría de rehabilitación para a obra “Intervención no conxunto de San Facundo de Ribas de Miño” ou o ?primeiro premio no “Concurso de ideas para a Rehabilitacion e Ampliacion do Seminario Diocesano de Lugo”, convocado polo Bispado de Lugo en 1994. Desde o ano 2004, funda o gabinete de Arquitectura e Urbanismo gAU xunto con Jorge Salvador Fernández, Manuel López Guitar e Jorge Gómez Cereijo.